نوازش کن به وصلت یا بکش با خنجر تیزم
که از درد فراقت خون دل از دیده میریزم
ترحم کن به احوال خرابم ورنه در محشر
دل آغشته در خون را به دامان تو آویزم
به هر رنگی که می دانی به خود امیدوارم کن
ز نومیدی به سر خاکستر غم تابکی ریزم
ستم کن بر سرم جانا ز دستت هرچه می آید
که تا خونم نریزانی ز میدان تو نگریزم
وطندار توأم ای دلبر بیگانه خوی من
تو نشماری ز ملک روس و از اقلیم انگریزم
مبادا در کف پای نگارینت خلد خاری
به غربال نگه گرد سر راه تو می بیزم
مرا با نوش و نعمت های دنیا دسترس نبود
شده عمری که در عین صحت از هرچه پرهیزم
گرفتم عشقری در این غزل فیض نمایانش
ز جان و دل مرید زر خرید شمس تبریزم
که از درد فراقت خون دل از دیده میریزم
ترحم کن به احوال خرابم ورنه در محشر
دل آغشته در خون را به دامان تو آویزم
به هر رنگی که می دانی به خود امیدوارم کن
ز نومیدی به سر خاکستر غم تابکی ریزم
ستم کن بر سرم جانا ز دستت هرچه می آید
که تا خونم نریزانی ز میدان تو نگریزم
وطندار توأم ای دلبر بیگانه خوی من
تو نشماری ز ملک روس و از اقلیم انگریزم
مبادا در کف پای نگارینت خلد خاری
به غربال نگه گرد سر راه تو می بیزم
مرا با نوش و نعمت های دنیا دسترس نبود
شده عمری که در عین صحت از هرچه پرهیزم
گرفتم عشقری در این غزل فیض نمایانش
ز جان و دل مرید زر خرید شمس تبریزم
