می رَوَم، می بَرَم آرامش و لبخندِ وَرا

می رَوَم، می بَرَم آرامش و لبخندِ وَرا
این همه جبر، که همواره همی کرد، رواست؟
گفت: گُم شو! گُمِ گُم رفتم و گُم گشت او نیز،
چه؟ به من رابطه با این سخنِ سرد رواست؟
روبِرویَش نَرَسَد، اَه، که به صد بی رحمی،
چه بلایی به سر طاقَه اَم آورد، رواست؟
زَهْرِ جانَش، که همی جان به جانش ماندَم،
او به جانم بِزَد آتش، سِتم و درد رواست؟
اَرچَهِ سبزِ مُرادم، که ندید هیچ شُعا،
رنگِ گُل از رُخِ پژمردهِ ما زَرد، رواست؟
او که آیینهِ آیینِ جوانمردی بود،
دلِ من مانْد از آیینِ همه مَرد، سزاست؟
شاعره رحیم جان، ۲۰۲۳
————-

Меравам, мебарам оромишу лабханди варо,
Ин ҳама ҷабр, ки ҳамвора ҳаме кард, равост?
Гуфт: Гум шав! Гуми гум рафтаму гум гашт ӯ низ,
Чи? Ба ман робита бо ин сухани сард равост?
Рӯ ба рӯяш нарасад, аҳ, ки ба сад бераҳмӣ,
Чи балое ба сари тоқаам овард, равост?
Заҳри ҷонаш, ки ҳаме ҷон ба ҷонаш мондам,
Ӯ ба ҷонам бизад оташ, ситаму дард равост?
Арчаи сабзи муродам, ки надид ҳеҷ шуъо,
Ранги гул аз рухи пажмурдаи мо зард, равост?
У, ки оинаи оини ҷавонмардӣ буд ,
Дили ман монд аз оини ҳама мард, сазост! Sh.R. 2023