در این وادی، در این حبس نفس‌ها

گریستن، آه و ناله عادتم شد،
شرنگی در پیاله عادتم شد.

فدایت من، اگر از من برفتی،
چو جان رفته‌ای از تن برفتی.

تو میدانستی، من بی تو نسازم،
کجا رفتی، کجائی چاره سازم؟

یکی خود را کنار آب دیدم،
درون کوزه زرداب دیدم.

یکی بیدار و گاهی در گورستان،
هماره کودکی و بوی پستان.

یکی آنگونه می‌سوزم ز هجرت،
از این خانه بسوی توست هجرت.

من این فاصله را کی می‌توانم،
تحمل سازم، آخر، ناتوانم.

بیا، در خاک پای تو بمیرم،
بیا، بر دیده‌های منتظرم.

نفس اندر نفس پیچیده آهم،
نشد یک چشم پیدائی به راهم.

ورق‌ها را به آب چشم شستم،
تمام روزگار نادرستم.

خلاصه، شکر، این مشت قضا را،
بیا مادر ، بیا کشتی تو ما را.

شاعره رحیم جان
بامداد ۲۰۲۰/۰۸/۲۲

Дар ин водӣ, дар ин ҳабси нафасҳо,
Канори бистари сарди ҳавасҳо.

Гиристан, оҳу нола одатам шуд,
Шаранге дар пиёла одатам шуд.

Фидоят ман, агар аз ман бирафтӣ,
Чу ҷони рафтае аз тан бирафтӣ.

Ту медонистӣ, ман бе ту насозам,
Куҷо рафтӣ, куҷоӣ чорасозам?

Яке худро канори об дидам,
Даруни кӯзаи зардоб дидам.

Яке бедору гоҳе дар гуристон,
Хумори кӯдакиву буйи пистон.

Яке он гуна месӯзам зи ҳаҷрат,
Аз ин хона ба сӯи туст ҳиҷрат.

Ман ин фосиларо кай метавонам,
Таҳаммул созам, охир, нотавонам.

Биё, дар хоки пойи ту бимирам,
Биё, бар дидаҳои мунтазирам.

Нафас андар нафас печида оҳам,
Нашуд як чашми пайдое ба роҳам.

Варақҳоро ба оби чашм шустам,
Тамоми рӯзгори нодурустам.

Хулоса, шукр, ин мушти Қазоро,
Биё, модар, биё, куштӣ ту моро…

Sh.R. Бомдоди 22.08.2020.