تا کنون افسانه بودم،

تا کنون افسانه بودم،
جاده‌ها بودند بی رنگ،
امشبم پدرود آمد،
شیشه‌ها در سایة سنگ.
هیچ چشمی نیست گویا
پشت این دروازة تنگ.
میل درک خویش دارم،
نیست تصمیم از سر ننگ.
ابر چشمانم ببارد،
تا بشوید این همه چنگ.
روی این تصویر زیبا
باید اکنون یک کمی رنگ.
تا نباشد دیدنیها
از دل فرسودة زنگ،
روح در چیسمم نگنجد،
جنگ تا کی ، تا به کی جنگ؟!

شاعره رحیم جان

То кунун афсона будам,
Ҷодаҳо буданд бе ранг,
Имшабам падруд омад,
Шишаҳо дар сояи санг.
Ҳеҷ чашме нест гуё
Пушти ин дарвозаи танг.
Майли дарки хеш дорам,
Нест тасмим аз сари нанг.
Абри чашмонам биборад,
То бишӯяд ин ҳама чанг.
Руи ин тасвири зебо
Бояд акнун як каме ранг.
То набошад диданиҳо
Аз дили фарсудаи занг,
Руҳ дар чисмам нагунҷад,
Ҷанг то кай , то ба кай ҷанг?!