مادر اندر اسارت پدر است.
هر چه او گفت قانون است، قانون،
مادرم نا بینا و گُنگ و کر است
پدرم گم شده در کوچهٔ جهل،
گم ره و بی خبر و ظلم ستیز.
در پی مذهبِ پنداشته اش،
به نهان است و یا رو به گریز ؟
مادرم پیرو افسانهٔ او،
از نهان دل ما بی خبر است.
عقل را داده به جهل پدرم،
با چنین شیوه خودش درد سر است.
پدرم داده به من خاطره ها،
همه زرد و سیه و تاریک شوم.
همه نا اُمیدی و مأیوسی و غم،
مادرم رحم ندارد، مردم!
پدرم زنده به گورم کرده،
مادرم در غم من آه کشید.
خود که ره بُرده غلط از چه کنون.
عالم دُختر گمراه کشید؟
پدرم در جگرم آتش ریخت،
مادر از درد جگر پارهٔ خود.
سوخت و لیک به دادم نرسید،
جگرم ریخت ازین بود و نبود…
شاعره رحیم جان
Падарам пушти шишаи ғафлат,
Модар андар асорати падар аст.
Ҳар чи ӯ гуфт, қонун аст, қонун,
Модарам нобинову гунгу кар аст?
Падарам гум шуда дар кӯчаи ҷаҳл,
Гумраҳу бехабару зулмситез.
Дар паси мазҳаби пиндоштааш,
Ба ниҳон аст ва ё рӯ ба гурез?!
Модарам пайрави афсонаи ӯ ,
Аз ниҳони дили мо бехабар аст.
Ақлро дода ба ҷаҳли падарам,
Бо чунин шева худаш дарди сар аст.
Падарам дода ба ман хотираҳо,
Ҳама зарду сияҳу торику шум.
Ҳама навмедиву маъюсиву ғам,
Модарам раҳм надорад, мардум!
Падарам зиндабагӯрам карда,
Модарам дар ғами ман оҳ кашид.
Худ ки раҳ бурда ғалат, аз чи кунун,
Алами “духтари гумроҳ” кашид?!
Падарам дар ҷигарам оташ рехт,
Модар аз дарди ҷигарпораи худ.
Сӯхту лек ба додам нарасид ,
Ҷигарам рехт, аз ин буду набуд…
