Сайёра мегиряд, мемирад,
Биё, пеши Худо зону занем.
Пузиш бихоҳем,
К-ин бало густурда шуд, густурда мегардад.
Ҳаво олудаи марг аст,
Олам мурда мегардад.
Ман имсол азми Ирон доштам, аммо
Миёни мо, ки симхор аст.
Дару дарвоза бисёр аст
Дару дарвозабони мо ,ки беор аст
Набигзоранд моро то бибӯсем руйи ҳамро, лек
Ҳавоӣ бӯса бифристам ба Парсову Шакило, Муҳибу Тоҷику Аҳмад.
Ба санги рӯи қабри Ҳофизу Хайём
Наметарсам аз ин бемории фоҷиабори гардиши айём.
Тикети Амрикоро бозпас кардам,
Ки бозам пас бигардам аз раҳи иқбол?
Забони ишқу мастӣ гунгу номаълум.
Намегирад маро он сӯи уқёнус ӯ бо дастагулҳои тар истиқбол…
Тамоми корҳоям нимакора,
Шаби шеърам зи Ҳоланд Солеҳа, Гулчеҳра меомад,
Сумая орзӯи дидани шаҳри Душанбе дошт, не омад.
Шунидам дасти ин бемории наҳс домани Ҳоландро бигрифт…
Худоё, дӯстонамро бигир андар канору эмин аз дарду бало медор,
Нигаҳ аз ин вабо, аз куруно медор!!!
واحسرتا.!
سیاره میگرید، میمیرد
بیا پیش خدا زانو زنیم
پوزش بخواهیم
کین بلا گسترده شد گسترده میگردد
هوا آلوده ی مرگ است
عالم مرده میگردد
من امسال عزم ایران داشتم اما
میان ما که سیم خار است
در و دروازه بسیار است
در و دروازه بان ما که بی عاراست
نه بگذارند ما را تا ببوسیم روی هم اما
هوای بوسه بفرستم
به پرسا و شکیلا
محب و تاجیک و احمد
به سنگ روی قبر حافظ و خیام
نمی ترسم از این بیماری فاجعه داری گردش ایام
تکه امریکا را باز پس کردم
که بازهم پس بگردم از رهی اقبال
زبان عشق و مستی گنگ و نامعلوم
نمیگرید مرا آن سوی اقیانوس
او
با دسته گل های تر استقبال
تمام کار هایم نیمه کاره
شب شعرم ز هالند
صالحه، گلچهره می آمد
سمیه آرزوی دیدن شهر دوشنبه داشت نی آمد
شنیدم دست این بیماری نحس دامن هالند را بگرفت.
فکر نو:
خدایا دوستانم را بگیر اندر کنار و ایمین از درد و بلا میدار
نگه از این وبا از کرونا میدار
————-
شاعره رحیم جان
