فرزند غريب
سؤال پسر: جواب پدر
پسر : براى خدا مُردم از بغل دردى
پدر : به درد بغل نيست چاره در سردى
پسر : به كشور ما بويي از طبابت نيست
پدر : براى من و تو طبابت حاجت نيست
پسر : كسل شده آيم هر چه دير خوابيديم
پدر : حكايت خواب سمور نشنيديم
پسر : به خانه ى ما خاك گور ميبارد
پدر : بخيز كه صبح است و نور ميبارد
پسر : به كلبه ى ما خاك بوريايى نيست
پدر : چه غم كه در اين بوريا ريايى نيست
پسر : نشُسته ام از مفلسى سر و تن و جان
پدر : به عطر و كلونيا غسل كند دگران
پسر : به معده ى من دوش كله ونگى بود
پدر : ميان چپاتى و دال جنگى بود
پسر : به اشكَم من دوش شور و غُمغُم بود
پدر : ميان معده و روده مگر كه نان گم بود
پسر : چو طالع ما جاى ماست تيره و تار
پدر : چه غم كه چراغان بود سر كهسار
پسر : به تاريكى گم گشت پيسه ام سر كوى
پدر : به روشنىِ برق كهسارش جوى
پسر : نديده اي پل هاى روى دريا را
پدر : مزن گپ تب لرزه و ملريا را
پسر : دو سه پل ديگر نهند نو بنياد
چه سود چون پل يك پيسه گى نشد آباد
پسر : پدر براى خود هر كس زمينها گيرند
ولى به نام پسرهاى خود جدا گيرند
به ما ز چه يك خانه ى گلى نرسيد
ز شيخ رسيد و ز شيخعلى نرسيد
پسر : به شعبه ى تعمير قيل و قالى هست
پدر :به قرض و اجاره فريب و چالى هست
پسر : مدير كى از پنج هزار كم گيرد
پدر : تو را چه غرض گر معاون هم گيرد
پسر : سخن ز مبايى وطن در اخبار است
پدر : از اين قبيل خبرهاى چوك بسيار است
پسر : در اين زمينه نويسندگان بسى كوشند
پدر : چرا خودشان مالِ غير ميپوشند
پسر : نصيحت گويندگان ما چون است
پدر : مگو كه از اين ناحيه دلم خون است
پسر : خوش است نصيحت شنيدن از قاضى
پدر : بلى ولى نبود قاضى آنكو شد راضى
پسر : چرا تو نگيرى قشنگ موتركى؟
پدر : به مادل موتر كجاست يك سركى
پسر : به قسط بخر موتر و تجارت كن
پدر : به چنه ى بى پوز من قناعت كن
پسر : جنايت و دزدى مگر گناهى هست
پدر : ز بهر تبه كار و روسياهى هست
پسر : براى چه دزدان به شب پى كارند
پدر : براى آنكه ز دزدان روز بيزارند
پسر : بگوى كه دزدان روز چون دزدند
پدر : به سايه ى چوكى و تيلفون دزدند
پسر : پس آنكه خورد رشوه هم ز دزدان است
پدر: بلى به دهر از اين دزدها فراوان است
پسر : به دزد اعانت نموده زندان بان
پدر : چنين خود او هم كند، ولى پنهان
پسر : مقمر را محتسب زند قمچين
پدر : بدان گنه كه خودش هم كند، سر قالين!
پسر : به سايه ى دانش نموده خدعه فلان
پدر : نجات بخواه از گناه هوشياران
پسر : به مكتب ما قيل و قال بسيار است
پدر : به ساعت خالى صنوف بيكار است
پسر : نتيجه ى تحصيل ما چه در وطن است
پدر : به قدر هوش، باسواد ساختن است
پسر : دلى كه به حال وطن بسوزد، كو؟
پدر : كسى كه چراغ هنر فروزد، كو؟
پسر : مرا به وطن الفت فراوان است
پدر : خموش كه اينها به گفتن آسان است
استاد ضيا قاري زاده
سؤال پسر: جواب پدر
پسر : براى خدا مُردم از بغل دردى
پدر : به درد بغل نيست چاره در سردى
پسر : به كشور ما بويي از طبابت نيست
پدر : براى من و تو طبابت حاجت نيست
پسر : كسل شده آيم هر چه دير خوابيديم
پدر : حكايت خواب سمور نشنيديم
پسر : به خانه ى ما خاك گور ميبارد
پدر : بخيز كه صبح است و نور ميبارد
پسر : به كلبه ى ما خاك بوريايى نيست
پدر : چه غم كه در اين بوريا ريايى نيست
پسر : نشُسته ام از مفلسى سر و تن و جان
پدر : به عطر و كلونيا غسل كند دگران
پسر : به معده ى من دوش كله ونگى بود
پدر : ميان چپاتى و دال جنگى بود
پسر : به اشكَم من دوش شور و غُمغُم بود
پدر : ميان معده و روده مگر كه نان گم بود
پسر : چو طالع ما جاى ماست تيره و تار
پدر : چه غم كه چراغان بود سر كهسار
پسر : به تاريكى گم گشت پيسه ام سر كوى
پدر : به روشنىِ برق كهسارش جوى
پسر : نديده اي پل هاى روى دريا را
پدر : مزن گپ تب لرزه و ملريا را
پسر : دو سه پل ديگر نهند نو بنياد
چه سود چون پل يك پيسه گى نشد آباد
پسر : پدر براى خود هر كس زمينها گيرند
ولى به نام پسرهاى خود جدا گيرند
به ما ز چه يك خانه ى گلى نرسيد
ز شيخ رسيد و ز شيخعلى نرسيد
پسر : به شعبه ى تعمير قيل و قالى هست
پدر :به قرض و اجاره فريب و چالى هست
پسر : مدير كى از پنج هزار كم گيرد
پدر : تو را چه غرض گر معاون هم گيرد
پسر : سخن ز مبايى وطن در اخبار است
پدر : از اين قبيل خبرهاى چوك بسيار است
پسر : در اين زمينه نويسندگان بسى كوشند
پدر : چرا خودشان مالِ غير ميپوشند
پسر : نصيحت گويندگان ما چون است
پدر : مگو كه از اين ناحيه دلم خون است
پسر : خوش است نصيحت شنيدن از قاضى
پدر : بلى ولى نبود قاضى آنكو شد راضى
پسر : چرا تو نگيرى قشنگ موتركى؟
پدر : به مادل موتر كجاست يك سركى
پسر : به قسط بخر موتر و تجارت كن
پدر : به چنه ى بى پوز من قناعت كن
پسر : جنايت و دزدى مگر گناهى هست
پدر : ز بهر تبه كار و روسياهى هست
پسر : براى چه دزدان به شب پى كارند
پدر : براى آنكه ز دزدان روز بيزارند
پسر : بگوى كه دزدان روز چون دزدند
پدر : به سايه ى چوكى و تيلفون دزدند
پسر : پس آنكه خورد رشوه هم ز دزدان است
پدر: بلى به دهر از اين دزدها فراوان است
پسر : به دزد اعانت نموده زندان بان
پدر : چنين خود او هم كند، ولى پنهان
پسر : مقمر را محتسب زند قمچين
پدر : بدان گنه كه خودش هم كند، سر قالين!
پسر : به سايه ى دانش نموده خدعه فلان
پدر : نجات بخواه از گناه هوشياران
پسر : به مكتب ما قيل و قال بسيار است
پدر : به ساعت خالى صنوف بيكار است
پسر : نتيجه ى تحصيل ما چه در وطن است
پدر : به قدر هوش، باسواد ساختن است
پسر : دلى كه به حال وطن بسوزد، كو؟
پدر : كسى كه چراغ هنر فروزد، كو؟
پسر : مرا به وطن الفت فراوان است
پدر : خموش كه اينها به گفتن آسان است
استاد ضيا قاري زاده
