بار گسسنه

بار گسسنه
چشمی سیاه و چهری، مهتاب رنگ داشت
یک روز از در آمد و بنشست و بوسه خواست.
آن بوسه جوی شوخ – که با یاد او خوشم –
اینک گذشته عمری و می جویمش، کجاست؟
با او در آرزوی وفا آشنا شدم
اما وفا نکرد و دل از من برید و رفت
آن آفتاب عشق – که یادش به خیر باد
یک شامگه ز گوشهٔ بامم پرید و رفت
او رفت و دل به دلبرکان ِ ‌دگر سپرد
تنها منم که دل به دگر کس نبسته ام
گشت زمان از آن همه بی تابیم نکاست
گویی هنوز بر سر آتش نشسته ام
یک دم نشد که یاد وی از سر به در کنم
همواره پیش دیدهٔ من نقش روی اوست
این است آن دوچشم فسون ساز آشنا
این هم لبان اوست- لب بوسه جوی اوست
هر چند او شکست، ولی من هنوز هم
دارم عزیز حرمت عهد شکسته را
هر چند او گسست، ولی من هنوز هم
دارم به دل محبت یار گسسته را
گویند دوستان که: « ازین عشق درگذر،
با یار زشت منظر، یاری روا نبود
«از سینهٔ ستبر و قد ِ‌سرو و روی نغز
«در او یکی از این همه خوبی به جا نبود
«این داستان کهن شد و این قصه ناپسند
«باید که ترک عشق غم آلود او کنی
«باید ز همگنان ِ ‌فراوان این دیار
«همراز و همدم دگری جست و جو کنی»
ای دوستان! حکایت خود مختصر کنید
کمتر سخن ز همدم و همراز آورید
زیبا به شهر من همه ارزانی ی ِ شما
زشت مرا، که رفت، به من باز آورید