Ки ба мижгон шиканад қалби ҳама сафшиканон,
Маст бигзашту назар бар мани дарвеш андохт,
Гуфт: «Эй чашму чароғи ҳама ширинсуханон!
То кай аз симу зарат киса тиҳӣ хоҳад буд
Бандаи ман шаву бар хӯр зи ҳама симтанон!
Камтар аз зарра наӣ, паст машав, меҳр биварз,
То ба хилватгаҳи хуршед расӣ чархзанон.
Бар ҷаҳон такя макун, гар қадаҳе май дорӣ,
Шодии зӯҳраҷабинон хӯру нозукбаданон.
Домани дӯст ба даст ору зи душман бигусил,
Марди яздон шаву фориғ гузар аз аҳриманон!»
Пири паймонакаши ман, ки равонаш хуш бод,
Гуфт: «Парҳез кун аз сӯҳбати паймоншиканон!»
Бо сабо дар чамани лола саҳар мегуфтам,
Ки: «Шаҳидони кианд ин ҳама хунинкафанон?»
Гуфт: «Ҳофиз ману ту маҳрами ин роз наем,
Аз маи лаъл ҳикоят куну шириндаҳанон!»