Биё, ки бе ту ба ҷон омадам зи ғамнокӣ.
Басо, ки гуфтаам аз шавқ бо ду дидаи худ:
«Аё манозила Салмо, фа айна сомокӣ»
Аҷиб воқеаеву ғариб ҳодисае,
Ана-с табарту қатилан ва қотилӣ шокӣ.
Киро расад, ки кунад айби домани покат,
Ки ҳамчу қатра, ки бар барги гул чакад, покӣ?
Зи хоки пои ту дод обрӯи лолаву гул,
Чу килки сунъ рақам зад ба обиву хокӣ,
Сабо абирфишон гашт, соқиё, бархез,
Ва ҳоти шамсата кармин мутаййибин зокӣ.
Даъ-ит-такосула тағним, фа қад ҷаро масалун,
Ки зоди роҳравон чустӣ асту чолокӣ.
Асар намонд зи ман бе шамоилат, оре,
Аро маосира маҳёя мин муҳайёкӣ.
Зи васфи ҳусни ту Ҳофиз чӣ гуна нутқ занад,
Ки ҳамчу сунъи худоиву рои идрокӣ.