Дар саропои ту дил бесарупо хоҳад буд.
То ҷамоли ту чунин бахтнамо хоҳад буд,
Зиндагиям ҳама пурнуру сафо хоҳад буд.
Чӣ кунам, беасари ишқ басо вақт гузашт,
Вақт бигзашт ва ё аз кафи мо нақд гузашт,
Вақт бигзашт ва ё аз раҳи мо бахт гузашт,
Ки аз ӯ доғи ниҳон дар дили мо хоҳад буд.
Бош худрову маро аз дили афсурда маҷӯй,
Ба гулистон, ки расидӣ, гули пажмурда мабӯй,
Чун ба дарё бирасидӣ, сухан аз ҷӯй магӯй,
То маро бо ту раҳи расми вафо хоҳад буд.
Ман туро сохтаам ҳамчу худои дили хеш,
Ман туро ёфтаам чун раҳи сарманзили хеш.
Рӯди кӯҳам, ки туро ёфтаам соҳили хеш,
Ба умеде, ки дилам комраво хоҳад буд.
Шодмон бошу ҷавон бош барои дили ман,
Ҳар куҷо бошӣ, чунин бош сазои дили ман.
Оҳ, парҳез кун аз рӯзи азои дили ман,
Ки маро бе ту ҳама умр азо хоҳад буд.
То ту ҳастӣ, зи ту уммеди бақоям ояд,
Чун биёӣ зи раҳе, хотираҳоям ояд.
Аз дару боми ту ҳар лаҳза садоям ояд.
Гар зи ёдат биравам, хотираҳо хоҳад буд.
Ҷои афсӯсу дареғ аст, ки бо ҳукми қазо
Бигзарад ин ҳама ошӯби ҷунун аз дили мо.
Гар ба пирӣ бирасам бо ҳама ин хотираҳо,
Ёди ту дар кафи ман ҳамчу асо хоҳад буд…
[1988]
