Намехоҳам, ки дар хушкӣ шавӣ ғарқ,
Намехоҳам, ки бинам дар сари субҳи ҷавоният
ғуруби офтобатро.
Ба он ёде, ки дар ман лона дорад,
Чу панди модари пирам бидонам ҳар
гуноҳатро, савобатро.
Туро дар изтироби савтҳою ларзаи овозҳо ҷӯям,
Туро андар суруди бесадои лаҳзаи пазмонӣ дарёбам.
Ман аз чашми саҳаргоҳи баҳороне,
Ки мисли чашми муштоқон
Ба роҳи омади хуршед дорад интизориҳо;
Зи рангафшонии рангинкамони Рустами дастон,
Ки ҷилди беқасаб дорад,
Биҷӯям ранги ҳуснатро, нишони обутобатро!
Туро дар хеш парвардам,
Туро дар хеш пинҳон кардаму кардам нигаҳбонӣ.
Ту он гаҳ бехабар будӣ,
Ки ман дар дил зи ишқат матлаи хуршед овардам.
Ба чашми ошиқӣ бар ту сифоти тоза бахшидам,
Ҳазорон хислати нав қарз додам, сохтам дар худ
Туро ҳамчун парию пеши поят саҷдаҳо кардам.
Бидон он шаъну шавкатро, бубин ин дилхаробатро!
Ғами ту беғамӣ буд, дар малоҳат достон будӣ,
Ҷавон будию меҳроби нигоҳи ошиқон будӣ.
Баҳорон буд, болои сарат гулбаргҳо мерехт,
Гули оташ, гули сӯзандае будӣ, маро бими хазон будӣ.
Маро аз ман наҷустию
биҷустиям зи хазёни хатогӯён,
Маро бе ман задӣ чун байти носуфта хати бутлон.
Дареғо!
Офтобамро саҳаргоҳон ғурубондӣ.
Бихон ин нақши ишқатрову дарёб ин кабобатро!
Шикастӣ эътиқодамро, ки бар инсони комил буд,
Ҳаловатгоҳи дардам буд, айни хоҳиши дил буд.
Аз он дастон, ки як вақте сарамро сила мекарданд,
Диламро доимо аз чанбари ғамҳо раҳо мекард,
Маро маҳрум кардӣ, дур афкандӣ зи даргоҳе,
Ки бо номаш ризо будам гузаштан аз ҷаҳон гоҳе,
Бигир ин ганҷи ёдатрову сайқал деҳ итобатро!
Агарчи офтоби ман саҳаргоҳон ғурубидаст,
Агарчи ғарқ гардидам ба хушкӣ,
Туро ҷӯям,
Туро хонам ҳамеша бесадо, эй ёр,
Ки то чун ман нагардӣ ғарқ дар хушкӣ.
Фақат як илтиҷо дорам: ҳамеша гӯш бар дар бош,
Ки гар бегаҳ дамад субҳам,
Туро бедор хоҳам кард!
… Ба он ёде, ки дар ман лона дорад,
Чу панди модари пирам бидонам ҳар гуноҳатро, савобатро!
[1971]
