Монд чун маъдани ноёфтае.
Кокулони ту ба дастам н-омад,
Монд чун мисраи нобофтае.
Ошиқат будаму армону ҳавас
Дар ниҳонгоҳи дилам монд ки монд.
Шавқи дидори ту дар кунҷи дилам
Ҳамчу як оҳи дилам монд ки монд.
Доштам ман ҳаваси дидани ту
Лек медидаму меларзидам.
Дили ман дод ҳамезад, ки бигӯ,
Лек аз чашми ту метарсидам.
Шаб нахуспида сухан меҷустам,
Ки барои ту саҳар хоҳам гуфт,
Чашм дар чашм ба овози баланд
Бо ҳама сӯзу шарар хоҳам гуфт.
Лек чун субҳ туро медидам,
Боз он гунги забонбаста будам.
Шаб ба ёди ту дилам гул мекард,
Рӯз пажмурдаю дилхаста будам.
Бехабар аз ҳама бетобии ман,
Масти худ хандазанон мерафтӣ.
Аз қадамҳот замин миннатдор,
Хонда абёти равон мерафтӣ.
То бидидам, ки наоварда ба даст,
Ман туро кардаам аз даст раҳо.
Гарчи дер аст, аз ин содагиям,
Ёд кун, ёд кун аз баҳри худо!
Дод аз содагию беҳунарӣ,
Аз каф он ганҷи худододам рафт.
Баъд аз он бо дили мискин мондам,
Ёди бахт аз ҳама бунёдам рафт.
Ҳар чӣ ҳам буд, аз он ишқи нахуст –
Меваи нораси боғи дили ман
Ҳасрате монда, ки месозад гарм
То кунун паҳлуи доғи дили ман.
Ҳар чӣ ҳам буд, аз он шуълаи дард
Шеваи сӯхтан омӯхтаам.
Гарчи з-он баъд ҳам аз оташи ишқ
Эй басо сӯхтаам, сӯхтаам…
Ишқи ту дар дили ман чун гули барф
Ғофил аз қаҳри зимистон бидамид.
Дод пайғоми баҳор, аммо худ
Ба тамошои баҳорон нарасид…
[1986]
