Дар ҳисори ҳама ин аҷзу ниёз
Чун ба поён бирасад савдоят,
Аз мани дилшуда ёд оварӣ боз.
Боз ҳам бо дили худ рӯй ба рӯй
Бинӣ дилдодаи якрӯй маро.
Бо ҳама шавқу ҳавасбозии ман,
Бинӣ дилсӯзаву дилҷӯй маро.
Субҳ бархоста аз бистари ноз
Бинӣ тасвири маро дар девор,
Ҳама девору дарат беовоз
Ёд оранд аз он бӯсу канор.
Ёд орад аз он қисмати нақд,
Ки беҳин ҷонсипарат ман будам
Ба ҳама бӯсагадоӣ зи лабат,
Беҳтарин бӯсагарат ман будам.
Чун ягон бенасабат ранҷонад,
Ёд орӣ зи навозишҳоям.
Бишканад харпадаре имонат,
Ёд орӣ зи ниёишҳоям.
Ҳар гаҳе зиндагӣ сахтат гирад,
Ёд орӣ ту дили нарми маро.
Ҳар гаҳ аз зиндагӣ дилсард шавӣ,
Ёд орӣ ту дили гарми маро.
Ҳар гаҳ аз хеш пушаймон гардӣ,
Аз ғинои дили ман ёд кунӣ.
Монӣ бесӯзу наво чун аз ишқ,
Аз навои дили ман ёд кунӣ.
Баъд ҷӯӣ ту маро беҳуда,
Чунки дер асту ту бетадбирӣ.
Ман чу дилҷӯи ту мемирам, лек
Ту чу гумҷӯи муҳаббат мирӣ…
[1986]
