Гӯӣ шарораи дили пуроташи ман аст.
Дар осмони чашми ту дидам ситорае,
Гӯӣ ситораи дили меҳнаткаши ман аст.
Чун дар замин наёфтам ман осмони хеш,
Уммеди осмониям аз чашмҳои туст.
Байни замину осмон вомонда хастадил,
Дидори зиндагониям аз чашмҳои туст.
Ман дида чашмҳои ту, дидам, ки зиндагӣ,
Кӯр аст дар баробари ҳусну ҷамоли ту.
Ман аз хаёли шоирӣ бас хаста будаам,
То боз кард шоирам ёду хаёли ту.
Дар кӯчаи тахайюлу пиндорҳои хеш,
Ногоҳ ёфтам туро монанди шеъри ноб.
Эй шуълаи хаёлии савдои хоми ман,
Чун офтоб бар ҳама хомии ман битоб!
Дар чашми нилгуни ту ҷустам паноҳи дил,
Дидам, ки чашми зиндагӣ пур нам гирифтааст.
Эй кош донӣ аз ҳама чашмони дилфиреб
Чашмони нилии туро чашмам гирифтааст.
Маъсуму бевубол чу эҳсоси ошиқӣ,
Дидори хандарези ту андӯҳгин мабод.
Чашмони осмоният бо он нигоҳи пок,
Ҳаргиз ниёзманди замону замин мабод!
Ман чашмдори бахти сабз аз чашми сабзи ту,
Ман омадам ба даргаҳи сабзи баҳори ишқ.
Чашмони сабзи ту агар ёде зи ман кунанд,
Дорам умеди ёди сабз аз ёдгори ишқ.
Мо хокиему оқибат бар хок меравем,
Дархостҳои мо зи мо чун дерзитаранд,
Аз ин замини пургунаҳ эй кошки маро
Чашмони осмоният то осмон баранд!
То осмон баранд, ки он ҷо зи хоки паст,
Ёбам фарози давлату хуш зиндагӣ кунам.
То осмони чашми ту сар барфарохта,
Дар осмони ишқ сарафкандагӣ кунам!
[1988]
