Об мезад ба оташи дили ман.
Боз ҳам шавқу шӯри дарёӣ
Буд баҳри навозиши дили ман.
Баста буданд чашмҳои туро
Бӯсаҳоям чу муҳри Давлати дил.
Ҳар ду будем рӯ ба рӯ бо ишқ,
Чун тамошогарони санъати дил.
Кӯрмаҳтоб дидбонӣ дошт,
Ёлае буд дидбонгоҳаш.
Зиндагӣ чист? Ман нафаҳмидам,
Гар ту фаҳмидаӣ, бигӯ роҳаш…
Ин ҷаҳон чист? Ман надонистам,
Ғайри он ки ту худ ҷаҳони манӣ.
Кистам? Чистам? Худо донад…
Ғайри он, ки ту роздони манӣ.
Ё худо, ҳарфи ман зи дарё буд!
Ту ба дарё нигоҳ мекардӣ.
Ман шукӯҳи гуноҳ меҷустам,
Ту ҳазар аз гуноҳ мекардӣ.
Лаби дарё зи доғи рафтани умр
Шаб ҳама шаб таронахонӣ дошт.
Дар сурудаш, ки бесухан мехонд,
Чистонҳои зиндагонӣ дошт.
Акси фарёди рӯд меомад
Аз талу пуштаю зи ҳар гӯша.
Дар дили рӯд базми анҷум буд,
Дар канораш ситораи қӯша.
Зарҳалӣ буд зи нури маҳ дарё,
Дар нигоҳат ситора меларзид.
Як дами ошиқии мо он шаб
Ба дусад соли умр меарзид.
Дод аз дасти ташнакомии ман!
Дилам аз диданат наёсояд.
Бо чунин ишқ меравам аз даҳр?
Бахудо, боварам намеояд!
[1988]
