Боз омадӣ барои ман, танҳо барои ман.
Дар гесувони беғамат атри баҳорҳо
Дар дидагони равшанат нури бақои ман.
Боз аз вуҷуди хокиям оташ забона зад,
Эҳсоси ғамшиноси ман авҷи тарона зад.
Боз ин дили шаҳиди ман дар ҷанги ақлу дил
Сар тофт аз ҳақиқату андар фасона зад.
Боз офтоб ин саҳар бар ман нигоҳ кард,
Боз осмон ба бахти ман авфи гуноҳ кард.
Як лаҳза зиндагонии афсонаранги ман
Бо ман нишасту фанду фиребаш паноҳ кард.
Мову ту омадем, ки аз дил садо кунем,
Бошад, ки як-ду рӯз ба ҳам муддао кунем.
Оё чӣ кардаем, ки аз хашми зиндагӣ
Бо ҳам наёмадем, ки бо ҳам бақо кунем?
Эй қомати баланди ту шеъри баланди ман,
Ҳам фанди умри ман туӣ, ҳам низ панди ман.
Ман дилписанди зиндагон бошам ба зиндагӣ,
То дилписанди тустам, эй дилписанди ман.
Эй қомати расои ту бахти расои ман,
Эй бо тамоми бехудӣ ишқат худои ман,
Бошам фақат барои ту, танҳо барои ту,
Бошӣ агар барои ман, танҳо барои ман!
[1988]
