Аз ғурури ман ғурури ту зиёд.
Дар миёни ин ҳама печидагӣ
Бо дили гармат дили ман зинда бод!
Гар ҷавоният насиби ман нашуд,
Дорам уммед аз ҷавонии дилат.
Бар сари шӯридаю мағрури ман
Кам мабодо меҳрубонии дилат!
Ман туро бисёр ғам додам агар,
Ошиқӣ худ шеваи ғам хурдан аст.
Дар миёни дардҳои зиндагӣ
Шодии як лаҳзаро бишмурдан аст.
Ман туро як бор гум кардам, вале
Бори дигар гум кунам, маргам беҳ аст.
Баҳри чӣ дар ошиқӣ дил бишканем
Чун варо рӯзе аҷал хоҳад шикаст!
Зиндагӣ ободу дунё пойдор
Аз хурӯҷи норизоиҳои мост.
Гар яке бадбахт аз бахти зиёд,
Дигар аз камбахтии худ норизост.
Ошиқию ташначашмӣ тавъаманд,
Ишқ гар розист, монад беасар.
Пас маро дар соҳили дарёи дил
Ташнатар кун, ташнатар кун, ташнатар!
Пас ба сеҳри ҷазбаи чашмони хеш
Дар вуҷуди хокиям сӯзиш фирист.
То насӯзам дар ғами беоташӣ,
Бар дилам оташ фирист, оташ фирист!
Ман чӣ дорам? Як дили рамзошно!
Буду нобудам ҳамин як дил бас аст.
Ҳар ками ӯро чу меҳри модарон
Ишқи ту гар мекунад комил, бас аст!
Мову ту меҳнаткаши кӯи дилем,
Давлати мо – шӯри беамсоли дил.
Бо тамоми ҷашнҳои рӯзгор
Зинда бодо ҷашни истиқлоли дил!
[1982]
