Дар Туркия китобе бо унвони
“Буюк турк файласуфи ва тиб
устоди ибни Сино шахсияти
ва асарлари ҳақида тадқиқлар”
чоп шудааст…
Бӯалӣ аз дасти туркон дар ба дар буд,
Кӯ ба кӯ буд.
Дар ҷаҳони танг ҳамчун фазлашон
Бо ҷаҳолат, бо разолат рӯ ба рӯ буд.
Лек боз аз дуру аз наздик
(Эй дунёи бӯқалмун, туфу бар гардиши ту!)
Бо ҳама лофу газоф,
Мерасад бар гӯши мо фарёду даъво
Аз куҷое фохирона, аз куҷое омирона:
“Ҳаббазо!
Бӯалӣ фарзанди мо буд.
Бӯалӣ сарманшаи торихи мо буд.
Номи мо буд,
Нанги мо буд”… Ҳоказою ҳоказо…
Ман чӣ ҳам гӯям ба ин дарюзахоҳони бузургӣ,
Ки зи пуррӯӣ ҳама дар рӯ ба рӯи довари торих
Ҳар замон Торихро таҳриф месозанд.
Дар паноҳи як бузурги қавми дигар
Бенишониҳои худро дам ба дам таъриф месозанд.
Мавлавиро турк мегӯянд,
Турк меноманд ҳам Зардуштро
Бӯалиро турк медонанд…
Аз эшон аҷаб нест,
Ки худоро низ рӯзе турк мехонанд…
Ман чӣ гӯям, баски ҳатто ноқисулақле бидонад,
Ки паи даъвои Сино хилқати синоӣ бояд,
Ки зи як модар ду фарзанд ояд эй бас,
Аз ду модар лек як фарзанд н-ояд!
Ҳар бузурге аввалан фарзанди як модар,
Ҳар бузурге аввалан фарзанди як халқ асту пас
Ифтихори ҷумла насли одам аст.
Пушкин аввал шоири рус асту баъд
Шоири Ғарб асту Шарқ асту тамоми олам аст!
Бӯалӣ ҳам пеш аз он, ки Бӯалӣ Сино шавад,
Тифли ду гаҳвора не,
Тифли як гаҳвора буд.
Бӯалӣ ҳам пеш аз он, ки нодири дунё шавад,
Кӯдаки як модари бечора буд,
Дидаи таҳқиқ агар доред, хонед,
Гар намедонед то имрӯз, донед,
Номи ӯ Юлдуз куҷо?
Номаш Ситора будааст!
Кӯдаки Истора буд, ки рафт аз дунболи Хуршед,
Кӯдаки Истора буд, ки пар кушод
Дар фазои ҷовидон ҳамболи Хуршед.
Кӯдаки Истора буд, ки дар замин овора шуд,
Кӯдаки Истора буд, ки дар фалак Сайёра шуд!
[1982]
