Дар шаҳри Пушкино, наздикии Ленинград
дар боғҳои Екатерина ва Пушкин бист сол
боз табибон дарахтҳои маҷрӯҳро ҳамчу
инсон табобат мекунанд.
Мечакад об –
Мечакад хун,
То ҳанӯз аз захми тири душманон,
Аз тану аз шохҳои нахлҳои безабон.
Барг сабзу навда сабз,
Шохсорон шоду шодобанд аз модар-замин.
Лек як ҷои дарахти сабз хунин аст, –
Доғи лаънат,
Мӯҳри нафрат,
Бар фашистони лаин.
Реша дар хок,
Сар ба афлок,
Сӯи хуршеди ҷаҳонафрӯз боло мешаванд
Нахлҳои хурд аз нав чун сари сабзи ҷавон.
Зери шоху сояи он нахлҳои захмдор
Нахлҳои сабзу хуррам комронӣ мекунанд.
Нахли маҷрӯҳ мисли модар,
Кӯдакони хешро,
Зери боли шохаҳояш посбонӣ мекунад.
Гӯӣ мегӯянд ба гӯши хасми бераҳму ҷигар:
“Нестам ман хом чун андешаву кори шумо,
Нестам бадоқибат монанди кирдори шумо,
Марги ман чун марги нангини шумо осон нашуд.
Пайкарам рӯзи шикаст аз тарс,
Аз шармандагӣ ларзон нашуд.
Ман ба якҷо реша дорам,
Чун шумо бехонумон, бедард, беимон наям.
Хок шоҳид,
Об шоҳид,
Ман Ватан дорам, ба монанди шумо сарсон наям,
Ё гумон кардед монанди шумо берешаам, бепояам?!
Реша дорам ман ба хоки он замине, ки дар он
Назми оламгири Пушкин реша дорад ҷовидон.
Ҳеҷ медонед оё як замон,
Бар сари Пушкин чу модар будаам ман соябон!
Чун Пётр дилқавиям, зӯрмандам,
Ӯ маро бо дасти худ биншондааст.
Чун сари Пушкин баландам,
Ки зи захми тири ноҳақ
Хам шуд, аммо кам нашуд.
Чун шумо бисёр дидам ман ба тӯли асрҳо,
Ҳеҷ кас мисли шумо шармандаи олам нашуд!”
Барг сабзу навда сабз,
Баргҳоро сила созад ҳар нафас дасти насим.
Нахлҳои захмӣ ҳамчун посбонони азим
Нахлҳои хурди наврӯидаро
Зери боли шохсорон,
Ҳифз месозанд аз бими балои ногаҳон.
[1971]
