Ман он рӯдам, ки андар роҳи туғён,
На санги раҳ, на соҳил мешиносам.
Ман он дарёи пурошӯбу якрав,
Ки танҳо шеваи дил мешиносам.
Равонам аз миёни тангноҳо,
Чу сайди рамгирифта мегурезам.
Намедонам чӣ дорад интиҳоям,
Валекин худ ба худ ман меситезам.
Гаҳе чун шоири ошуфтаам ман,
Ки аз тангӣ гурезад сӯи паҳно,
Гаҳе чун ошиқи ҳиҷронкашида
Бигирам домани дашту даманҳо.
Равам дар даштҳо, гардам парешон,
Ки худро дар парешонӣ шиносам.
Ба сад шохобае сад пора гардам,
Дили сахти заминро нарм созам.
Ба сӯи дашт ҳар шохобаи ман,
Мисоли панҷаҳои дасти боз аст.
Ба ман муҳтоҷ ҳар як зарраи хок,
Ба ман ҳар ташнаро рӯи ниёз аст.
Ман он рӯдам, ки аз кӯҳи баланде,
Ба пастиҳо равам бо ҳукми сармад.
Худамро гум кунам дар дашту саҳро,
Ки аз ман ҳар кӣ боғи тоза ёбад.
Ман он рӯдам, ки оғози ман аз санг,
Вале анҷоми ман гул бошаду гул.
Ман он рӯдам, ки аз он мардуми даҳр
Гузар созанд бо ихлос бепул.
Ман он рӯдам, ки рӯзе соҳили ман
Маро гум мекунад дар роҳи туғён.
Барои ташнагон чун хушк гардам,
Дигар обам наяфзоянд онон.
Дигар бар соҳили ман духтари кӯҳ,
Барои об н-ояд кӯзабарсар.
Набӯсад дар лаби ман аз лаби ёр,
Нагирад танг ёри хеш дар бар.
Ду соҳил – ду лаби хушкидаи ман –
Бинолад: доду фарёд аз ҷудоӣ!
Бимонад оброҳа – санглохе,
Зи ҳар санге савол ояд: куҷоӣ?
Ало, эй чашмаҳои ибтидоям,
Маро он вақт оё мешиносед?
Ало, эй дӯстони қадрдонам,
Маро ҳоло чу дарё мешиносед?
[1971]
