Зи ҷабру зулми Искандар, зи хунхории Чингизхон,
Низои дину мазҳабҳову бедоди ҷаҳонгирон,
Аз он савдогарони шаҳр – қаллобону ҳаннотон,
Аз он дуздони моли хешу ҳам мероси аҷдодон,
Зи дасти манғиту турку араб, аз ҷаҳли барбарҳо,
Зи андозу хироҷу боҷ, аз даргоҳи бедарҳо,
Зи чоҳу кундаву занҷир, аз зиндону завлона,
Зи минбарҳои бепоя, зи маснадҳои шоҳона,
Зи дасти сарнавишти хеш – аз тақдири пешонӣ
Паноҳ овардӣ дар куҳсор, эй марди куҳистонӣ.
Зи дасти сангдилҳову зи бори сангии айём
Ба сангистон паноҳ овардию бас нолаҳо кардӣ.
Ки гӯӣ хешро аз таҳти кӯҳи ғам раҳо кардӣ.
Сари кӯҳи баланде хона кардӣ ту,
Ба ёди рӯзгори хуш ҷаҳонеро пур аз афсона кардӣ ту.
“Сари кӯҳи баланд ғавғо кунам ман,
Туро аз бӯи гул пайдо кунам ман.
Ту ки аз бӯи гул пайдо намешӣ,
Ҷавониро ба ғам савдо кунам ман”.
“Сари кӯҳи баланд най мезанам ман
Шутур гум кардаам, пай мезанам ман.
Шутур гум кардаам бо бори кошӣ,
Гуле гум кардаам, балки ту бошӣ”…
Зи шах омӯхтӣ тамкин, субот – аз кӯҳсоронаш,
Суруд – аз сабки дарёҳо, фиғон – аз обшоронаш.
Куҷое чашмае дидӣ, варо баҳри дамон хондӣ
Куҷо як пал замин дидӣ, чу дашти бекарон хондӣ.
Ту бо он сарбаландиҳо, ба он ҳимматбаландиҳо,
Ба он азми баландихоҳ, он завқи дили огоҳ,
Баландӣ кофтӣ умре, баландӣ ёфтӣ умре…
Баландӣ кофтан умре, талоши ту, низоми туст
Баландӣ дар баландӣ ёфтан ҳусни мароми туст.
Ту ҳақ дорӣ фуруд оӣ зи авҷи қуллаҳо поён,
Ту ҳақ дорӣ фуруд оӣ зи тори кӯҳҳо осон,
Валекин ҳад надорӣ ту, ба он ҳайбат, ба он хилқат
Фароӣ як қадам поён зи тори қуллаи ҳиммат!
Зи баски сарбаландиҳои куҳсорон зи номи туст,
Баландиҳои ҳар кӯҳ аз баландии мақоми туст!
[1975]
