و از گریه‌ی نهان، خوابم نمی‌برد
خوابم نمی‌برد، از سوز میهنم
تلواسه‌ای به جان، خوابم نمی‌برد
در خاک میهنم، از دست اجنبی
در دست ما کمان، خوابم نمی‌برد
آرامشم کجا، و این سازشم، که نیست
از جنگ علی امان، خوابم نمی‌برد
از ننگ تنگ‌چشم، از جنگ پر ز خشم
صبرا! دیگر نمان، خوابم نمی‌برد
ای سرزمین ننگ، بی‌زار از تفنگ
ولله که این زمان، خوابم نمی‌برد
من با یراق خود، یعنی قلم، ولی
در دست تو کمان، خوابم نمی‌برد
شاعره! زَهر تن، آسوده بودنت
تا صبح‌دم بمان، خوابم نمی‌برد
Аз дарди ногаҳон, хобам намебарад,
В-аз гиряи ниҳон, хобам намебарад.
Хобам намебарад, аз сӯзи меҳанам,
Талвосае ба ҷон, хобам намебарад.
Дар хоки меҳанам аз дасти аҷнабӣ
Дар дасти мо камон, хобам намебарад.
Оромишам куҷо, в-ин созишам, ки нест
Аз ҷанг ал-амон , хобам намебарад.
Аз нанги тангчашм, аз ҷанги пур зи хашм,
Сабро, дигар намон, хобам намебарад.
Эй сарзамини нанг, безор аз туфанг,
Валлоҳ, ки ин замон хобам намебарад.
Ман бо яроқи худ, яъне қалам, вале
Дар дасти ту камон хобам намебарад.
Шоира, заҳри тан осуда буданат,
То субҳидам бимон, хобам намебарад
Shoira Rahimjon – شاعره رحیم جان
