میکده
اگر به میکده‌ام یک شب انجمن باشد
چراغ انجمن آن به که یار من باشد
چه میل باغ کنم با وجود قد و رخش
که صد فراغتم از سرو و یاسمن باشد
ز زلف پرشکنش صید دل چه سان بره
که صد کمند بلا زیر هر شکن باشد
ز روضه دیر مغان آرزو کنم در حشر
غریب را دل محزون سوی وطن باشد
کجاست می که بشوید ز لوح خاطر پاک
گرت ز محنت دوران دو صید سخن باشد
اگر به دشت فنا خاک ره شود فانی
به باد سوی تو میل آمدن باشد
امیر علیشیر نوایی
اگر به میکده‌ام یک شب انجمن باشد
چراغ انجمن آن به که یار من باشد
چه میل باغ کنم با وجود قد و رخش
که صد فراغتم از سرو و یاسمن باشد
ز زلف پرشکنش صید دل چه سان بره
که صد کمند بلا زیر هر شکن باشد
ز روضه دیر مغان آرزو کنم در حشر
غریب را دل محزون سوی وطن باشد
کجاست می که بشوید ز لوح خاطر پاک
گرت ز محنت دوران دو صید سخن باشد
اگر به دشت فنا خاک ره شود فانی
به باد سوی تو میل آمدن باشد
امیر علیشیر نوایی
